Soms stuit je op een rit die alles overstijgt. Die niet alleen de grenzen van de wereldkaart oprekt, maar ook je kijk op de werkelijkheid op z’n kop zet. Zo’n verhaal vraagt om wat meer fantasie. Om een vleugje eerlijkheid. En een beetje dramatiek.

Laten we eens beginnen met een vraag: wie kijkt er naar een uitgestrekte, bevroren vlakte vol pinguïns op Antarctica en zegt: “Laten we daar REBOUND gaan rijden”?

Het antwoord: Henna Palosaari.

Gravel Alliance-rijder. Avonturier. Een onverschrokken Finse met een liefde voor grote tochten en nog grotere dromen. En de heldin van wat de grote finale van REBOUND had moeten zijn: de eerste graveltocht op het laatste onaangetaste continent.

Maar dit is niet dat verhaal.

Of beter gezegd—het is het wel, maar niet zoals je denkt.

REBOUND, het wereldwijde gravelavontuur, bracht fietsers naar alle uithoeken van de aarde. De Alpenpassen van Europa. De slingerende bospaadjes van Noord-Amerika. Australië’s roestrode gravelwegen. De uitgestrekte vlaktes van Afrika. De jungle van Zuidoost-Azië. Zelfs de Andes. Stuk voor stuk afgevinkt, rit na rit. En dat allemaal op dezelfde onvergetelijke dag. 

Maar één continent bleef hardnekkig leeg. Die grote, witte vlakte.

Antarctica.

Toen kwam Henna, en die zei: “Ik doe het wel.”

En zo kon het klassieke avontuur beginnen. Wintergear: check. Custom lagen: check. SCOTT gravelbike met GRX, afgesteld op de kou: check. Vluchten geboekt: check. Een plek op een vlucht naar Union Glacier: check.

De wereldkaart hield even zijn adem in. Nu zou het gebeuren. Het uitroepteken achter het verhaal van REBOUND.

Maar dan — plottwist.

Antarctica dacht er anders over.

Wat ze je niet vertellen in de reisbrochures (want die zijn er niet), is dat de logistiek op het zuidelijkste puntje van de aarde een dans is met de elementen. En de natuur neemt altijd de leiding.

Ondanks onze planning, vergunningen en zelfs een kleine smeekbede aan de weergoden, was daar de werkelijkheid. REBOUND viel midden in de Antarctische winter. En zelfs áls we het hadden gehaald, dan nog woog de ecologische impact van zo’n expeditie niet op tegen de beloning.

Henna kwam nooit aan op Union Glacier. Haar droom werd geen werkelijkheid. En het laatste hoofdstuk op de REBOUND-kaart? Blanco.

We treurden een minuut of tien.

Daarna was het tijd voor plan B.

Wat gebeurt er als je als onstuitbare fietser botst op een onwrikbaar continent?

Je past je aan.

Je verandert je koers.

Je bouwt Antarctica… in Frankrijk.

En zo werd een gravel-expeditie een creatieve expeditie—een mix van fietsen, kunst en een flinke portie verbeeldingskracht.

Eerst was daar Chamonix.

Echte bergen. Echte sneeuw. Echte kou. We sleepten fietsen, camera’s en creatieve dromen omhoog langs bergruggen en door de alpenvalleien. Henna reed alsof er een kolonie pinguïns langs de route stond te juichen.

We bouwden de expeditie opnieuw op—niet op ijs, maar op beeld. Op filmsets. Op besneeuwde paden hoog in de Franse Alpen. Eerste halte: een studio in Lyon. Wanden werden wit gespoten. Projectoren flikkerden. Props werden in positie gezet. Gravel dwarrelde als Himalayazout over het toneel. Henna sprong op haar fiets, onder studiolampen en windmachines die nepsneeuw in haar haar bliezen.

Ze fietste niet zomaar door een bevroren landschap. Ze maakte ’m zelf.

Wacht even.

Je denkt nu misschien: dus jullie hebben het in scène gezet?

Niet helemaal.

Dit was geen misleiding. Het was een verhaal. Een ode aan die andere helft van gravel—die niet leeft in GPX-bestanden of hoogtemeters. Maar in ons hoofd.

We hebben niet gelogen over Henna’s rit. We hebben de rit gemaakt die niet kon bestaan. Niet met special effects, maar met fantasie, spierkracht en Franse sneeuw in onze ogen.

Henna plande niet alleen een rit. Ze creëerde een legende. Ze liet zien dat avontuur niet stopt als het vliegtuig niet vertrekt.

Het past zich gewoon aan.

Uiteindelijk fietste Henna wel degelijk door de sneeuw.

Ze trotseerde de elementen.

Ze duwde haar met Shimano uitgeruste gravelbike over onbekend terrein.

Was het Antarctica? Nee.

Voelde het als Antarctica? Vreemd genoeg — ja.

Belangrijker nog: het vatte perfect de geest van REBOUND. Die ontembare drang om verder te gaan. Om het onbekende tegemoet te rijden. Zelfs als dat onbekende een besneeuwde Franse weide is, met een drone boven je hoofd en een cameraploeg in skischoenen.

Het laatste continent blijft voorlopig nog onbedwongen (voor nu dan). Maar REBOUND ging nooit alleen over vinkjes zetten. Het ging over durven dromen.

En daarin heeft Henna onze verwachtingen ruim overtroffen.

En zo staan we hier. Aan het eind van de wereldkaart. Niet met een finish, maar met een nieuw begin. Henna’s expeditie kwam misschien niet van de grond, maar kwam nooit tot stilstand.

Ze liet zien dat gravel om twee dingen draait: realiteit en fantasie. Benen én dromen. Aarde én lucht.

Bij Shimano geloven we in de kracht van fietsen. Maar óók in de kracht van verhalen — die je bouwt wanneer het pad ophoudt, maar jij gewoon blijft rijden.

Dus proost op Henna Palosaari. Ontdekkingsreiziger van continenten én creativiteit. Antarctica moest wachten. Maar in de geest van REBOUND 2025 ging ze verder dan wie dan ook.

En daar zijn wij allemaal beter van geworden.

Ontdek de wereld van gravel, net als Henna Palosaari, en duik in de GRX-familie.