Voor het tweede jaar op rij trekken Irmo Keizer en Nas-Raddine Touhami erop uit voor onze Local & Beyond serie. Net als vorig jaar documenteren zij de veelzijdigheid en historie die de Benelux rijk is. Over trails, gravel en al het andere waar de fiets ze brengt.

Met een brede lach op ons gezicht lopen we de trap op over de duinen. Op naar de strandtent, mét een lekker winters zonnetje op onze bolletjes. En zowel dat zonnetje als de tocht van vandaag worden bovengemiddeld op prijs gesteld. Het tweetal van dienst lag beiden in de lappenmand de afgelopen maanden. Irmo met een ontstoken kniepees, maar het was Nas-Raddine die de blessure-beker won met een elleboog- en sleutelbeenbreuk. 

Het was begin december toen een stuk bevroren modder, op een steenworp afstand van het eindpunt, het voorwiel onder Nas’ racefiets wegsloeg. Hij kroop nog op de fiets, peddelde naar het huis, om even later in het ziekenhuis de uitslag te horen. Een complexe breuk in de elleboog, naast een ‘traditionele’ sleutelbeenbreuk. Twee weken later werd een titanium plaat met schroeven geplaatst in de elleboog en kon het herstel beginnen.

Éen maand lang zonder fiets. Een unicum als je al jarenlang gewend bent probleemloos te sporten. Na die periode kwam de Elite Justo verzachting bieden. Voorzichtige Zwift sessies op de Elite brachten het lichaam én de geest weer een beetje op peil. Na twee maanden volgde dan eindelijke een rit buiten, met het geblesseerde duo in het Zuid-Limburgse heuvelland. De toon was gezet voor het nieuwe jaar.

Hoog tijd om weer een rit te maken, maar wel eentje die niet te fysiek, of technisch, veeleisend is. Zeeland speelde al langer in het hoofd en 1+1 werd 2. De vergezichten, prachtige stranden en historische steden zijn redenen genoeg. Je zult bij Zeeland niet zo snel op een mountainbike uitkomen zou je denken, maar die fiets biedt nu juist een bak aan comfort én kan overal prima uit de voeten. Die ochtend laden we de fietsen in, slurpen in de vroegte nog een cappuccino weg en rijden richting Zeeland. Op naar Vlissingen op het eiland Walcheren.

Vlissingen, gelegen aan de monding van de Westerschelde, kent een rijke geschiedenis als toegangspoort tot de Antwerpse haven. Dit strategische punt is door Napoleon tot twee keer toe onder handen genomen. Zo liet de Fransman het bolwerk versterken en met dertien kazematten uitbreiden. Zo moest de Bataafse republiek weerstand kunnen bieden aan de Engelsen. Het mocht de eerste keer niet baten, want in 1809 landden de Engelsen alsnog. Onder leiding van Lord Chatham werden 38.000 man aan land gebracht, met 144 stuks geschut. Vlissingen kreeg het zwaar te verduren met een beleg van land en zee en gaf zich op 15 augustus over. De Engelsen bezetten Walcheren uiteindelijk tot december, waarna de aftocht werd geblazen. De Franse maritieme macht was nog te groot.

Om herhaling te voorkomen, werden de verdedigingswerken tussen 1810 en 1813 verder uitgebreid en versterkt. De hele Westerschelde werd een vesting. Breskens en Vlissingen kreeg een serie aan verdedigingswerken die bomvrij waren. Het is een stuk geschiedenis waar je niet omheen kunt wanneer je hier fietst. Het Keizersbolwerk staat tot op de dag van vandaag nog, inclusief Napoleon’s uitbreidingen en versterkingen. Loop je van de loodsensteiger de stad in, dan vind je in de tunnel nog een gedenkteken uit 1811.

Het meeste recente conflict dat duidelijk zichtbaar is hier en gedurende onze hele tocht? De Tweede Wereldoorlog. Een gedenkteken aan de 4e commando-eenheid van de Britten wordt geflankeerd door felrode bloemenkransen. Meer geschiedenis? Een beeld van Michiel de Ruyter, geflankeerd door twee bronzen kanonnen. Opgedoken uit de straat van Faro, de plek waar De Ruyter in 1676 dodelijk gewond raakte in de zeeslag met de Spanjaarden. De tijd vliegt.

We rijden verder. Het weer van vandaag is een verademing. Na maanden van eindeloos lijkende regen prijkt een zonnetje aan de hemel. Heerlijk warm rijden we verder. Over de boulevard, langs zeeweringen en over dijken. We zetten koers richting de vaste mountainbikeroute in het Vlissingens Nollebos. Kronkelend achter de duinen, over prima aangelegde singletracks.

De duinen zelf blijven verboden terrein voor fietsers, vreemd gezien de brede paden die er lopen, maar het is wat het is. Wil je naar de zee dan zul je met je fiets aan de hand moeten lopen. Prima te doen overigens, dus geen enkel excuus om dat vandaag niet te doen.

In Dishoek laten we de vaste route kortstondig links liggen voor een extra lusje naar Koudekerke. Uiteraard niet zonder reden, hier zijn de de stille getuigen van de Atlantikwall uit de Tweede Wereldoorlog nog duidelijk zichtbaar.

Deze ruim 5000 kilometerlange verdedigingslinie is in 1940 door Nazi’s gebouwd om de westkust, van Europa van Spanje tot in Noorwegen, te beschermen tegen de geallieerden. De linie bestond uit forten, bunkers, batterijen met luchtafweergeschut, radarinstallaties, versperringen en (natuurlijke) hindernissen. Door de strategische ligging van Walcheren bouwden de Duitsers ook hier meerdere bunkers, kanonopstellingen, en andere verdedigingswerken ter bescherming van de toegang tot de havens van Antwerpen en Rotterdam.  De verdedigingswerken op Walcheren waren onderdeel van een bredere strategie om de geallieerde strijdkrachten op afstand te houden en de cruciale scheepvaartroutes naar Duits bezet gebied te beschermen.

Na een kort gravel intermezzo langs een serie bunkers rijden we weer op de vaste mountainbikeroute. Een prijzenswaardig deel van de route met lijnkeuzes en je doorkruist de anti-tankversperring.

We verlaten het bos en komen aan in Zoutelande. Een bekende badplaats waar het krioelt van toeristen. Niet zonder reden wat dit kustdorpje is charmant en omgeven door prachtige duinenpartijen.

Na een tijdje verscholen te zijn geweest achter de duinen gloort boven op de dijk eindelijk weer de zee. De warme gloed op ons gezicht doet wonderen; dit is echt genieten. In de verte lonkt de tussenstop in Westkapelle. Hoe aanlokkelijk het pad over de duinen er ook uitziet zijn we ook hier genoodzaakt weer achter de duinen te fietsen. Helaas, maar even verderop zitten we op een vernieuwd stuk van de Westkapelle-Oostkapelle mountainbikeroute. Biljartvlak maar toch erg leuk om te rijden door het mooie bochtenwerk en een opeenvolging van berms.

Langzaam maar zeker beginnen de magen te knorren, dus hoogtijd om de fiets op de schouder te nemen en richting één van de vele strandtentjes te gaan. In de Bombaai strandbar ploffen we buiten in de bank neer. Uit de wind, in de zon en turend over de Zeeuwse kustlijn. Het kan slechter. Met grote honger bestellen is nooit goed en al helemaal niet wanneer de kaart er zo goed uitziet. Onder het motto tradities zijn er om in ere gehouden te worden prijken niet veel later de traditionele hamburgers op ons bord. Sports foods only!

Na een kleine strandwandeling steken we de duin weer over. Pal langs de oever en met de wind in de rug stuiven we over het zogeheten autostrand en langs de vuurtoren van Laag -Westkapelle. Op naar de volgende hotspot van de Zeeuws kust; Domburg.

Overigens is het een verademing om hier rond te toeren buiten het drukke seizoen. Ook vandaag zijn er nog genoeg dagjesmensen. In de zomer is Domburg een heksenketel, met een keur aan barretjes, restaurants en hotels. De kilometers strand die rondom liggen bieden een veelheid aan top plekken om aan zee te liggen. We steken het stadje door en gaan richting het duinpad dat richting Oostkapelle gaat. Een heerlijk pad, wat je uiteraard deelt met een aardige groep aan toeristen. Zo nu en dan is het oppassen voor de op leeftijd zijnde e-bikers die wat zwalken over het pad. Kortom, vergeet je Strava kommetje maar, pas je aan en wees sociaal.

We rijden over een mengelmoes van verharde paden én mountainbike paden die ook dienst blijken te doen als ruiterpad, naar Veere. Slecht plan overigens, om fietsers over een ruiterpad te sturen. Het pad is behoorlijk onbegaanbaar logischerwijs.

Het mooie Veere, dat in de 15e eeuw haar gouden tijd beleefde, was ooit een belangrijke zeehaven. De oude gebouwen, steegjes én vesting zijn goed bewaard gebleven. Via het Molenpad rijden we richting het stadje.

Dit deel van de vestingwerken, specifiek de Stenen Beer, zijn weer door Napoleon gebouwd. Het metselwerk is eeuwen later nog in een prima staat. We lopen een verbindingsstuk door, kijken door de schietgaten en rijden vervolgens het stadje in. Als je door de straatjes dwaalt zie je overal om je heen sporen uit de tijd. Gevelstenen, ruiten, bouwwerken, gedenkplekken. De moeite waard om even rustig te toeren, een drankje te doen of een zakje snoep te scoren bij Oma’s Snoepwinkel.

De overbrugging van Veere naar Middelburg is er een over asfalt en zowaar uitgepijld. Bij gebrek aan de offroad alternatieven zijn we overgeleverd aan de wind in de polder. Gelukkig maar 6 kilometer en over mooie fietspaden. Afwisseling zat hier en al helemaal wanneer we aan de rand van Middelburg een bosje in rijden waar zowaar een trailpark is aangelegd.

Een trailpark in de polder? Het is niet het eerst dat in je op zal komen. Maar zoals al op meerdere plekken in Nederland is aangetoond zijn voormalige (vuilnis)belten met succes omgeturnd tot mountainbike speelplaatsen. Op het oog lijkt dit parkje erg klein en beperkt maar schijn bedreigt. Het kleine beetje hoogteverschil en het bos worden optimaal benut. Met verschillende lijnkeuzes kun je de moeilijkheid opschroeven en ook qua fysieke intensiteit is er voldoende uitdaging.

Zo zie je maar, wanneer de geografie en het natuurbeheer in de regio het bemoeilijkt om mountainbikers te voorzien van een leuke route is dit een goed alternatief. Zeker ook voor de jeugd die op een laagdrempelige manier kan kennismaken met de sport. We draaien een rondje en schieten even later weer richting de stad.

Ook Middelburg is heerlijk om doorheen te fietsen. Van oude wasplaatsen, tot minuscule steegjes. En als je huis enorm scheef staat, dan kun je prima je houten deur op maat scheef laten maken zo blijkt. Werkt ook. En eerlijk is eerlijk, deze huizen staan er tot op de dag van vandaag nog. Eeuwenoud, met bergen charme.

Even later rijden we door een nieuwbouwwijk, die zo generiek is dat het werkelijk overal in Nederland zou kunnen zijn. We kunnen best wel wat leren van het verleden, ook op bouwvlak zo blijkt. We rijden door het stadspark Toorenvliedt, wat nog bezaaid ligt met bunkers uit de Tweede Wereldoorlog. Het hoofdkwartier van dit deel van de befaamde Atlantikwall was hier gevestigd. De chique villa waar de Duitsers hun administratie hadden gevestigd staat er ook nog. Het bleek te duur om de bunkers te verwijderen, wat vandaag de dag heeft gezorgd voor een prima park waarbij veel bunkers nu zijn omgetoverd tot speeltoestellen. Een prima oplossing.

Vanuit het stadspark resten ons nog de laatste kilometers richting het startpunt. Ook hier weer worden we geflankeerd door oude Duitse bunkers, die ooit de landkant van de verdedigingswerken verdedigden. We kronkelen langs de antitankgracht verder, op naar de zee die hier nooit ver weg is. Inmiddels begint het mindere weer weer terug te keren. Een guur windje begint op te zetten op de parkeerplaats.

De tocht zit erop, een kleine 80 kilometer aan Zeeuws plezier. Van alles wat. Voor iedereen geschikt. Met genoeg te genieten, of je nu met je handdoekje en zwembroek op pad gaat, of lekker even wat kilometers wil maken.

Wij beiden zijn niet van de hokjes en na allebei in de lappenmand te hebben gelegen misschien nog wel minder. Wij hebben deze tocht op de mountainbike gedaan. De betere rijder kan deze op zijn racefiets rijden, al kan dat je zeker een bandje kosten bij minder stuurwerk in het bos. Maar waar het echt om gaat, is het plezier. Als jij dat met een e-bike hebt omdat je conditie even wat minder is, je een blessure hebt, of om welke reden dan ook, dan moet je dat doen.

Kortom, de fiets die jij kiest moet voor plezier zorgen. En die mountainbikes waarop we reden vandaag zorgden daar in overdaad voor. En laat dat nu precies onze drijfveer zijn. Plezier.

Startplaats: Vlissingen

Parkeren: parkeerterrein Nollebos (gratis parkeren in het winterseizoen van 1 november tot 31 maart). Net buiten het centrum zijn er ook voldoende mogelijkheden om het hele jaar door vrij te parkeren.

Tussenstops

• BomBaai standbar in Westkapelle
• Strandbar de Dam in Vrouwenpolder
• Suster Anna in Veere
• En in Middelburg is de keuze reuze

Disclaimer: de route volgt grote delen van het mountainbike routenetwerk. Let echter op eventuele wijzigingen van deze routes. Hoe aanlokkelijk de paden op de duinen ook zijn, helaas zijn ze voor fietsers verboden terrein. Met de fiets in de hand mag je uiteraard wel van de vergezichten genieten. 

Is dit de meest uitdagende route: Nee. Maar dat is ook niet de insteek. Deze route draait om beleven en genieten. Rust je hier dan op uit, vergeet dus bij warm weer het strandlaken en zwembroek niet.

In deze reeks verhalen gaan Nas-Raddine Touhami en Irmo Keizer op stap op de mountainbike met diverse gastrijders. We zoeken het dichtbij huis op zoek naar uitdaging en bovenal plezier. De routes zijn veelzijdig, vaak voorzien van een historisch tintje, maar vooral inspirerend.