Ik heb geleerd dat je het beste op pad kunt gaan met plaatselijke gidsen om overal de smaak van een gebied te pakken te krijgen. Daarom ontmoette ik op elke locatie gidsen en rijders die hun favoriete trails en het beste van hun regio met mij deelden. Dit zou wel eens een heerlijke gevarieerde mountainbiketrip kunnen worden!

Ik begon mijn reis in het noordoosten van Italië, in la Thuile, diep verscholen in de Aosta-vallei in de Italiaanse Alpen. De omliggende landschappen, gletsjers en bergkammen zijn indrukwekkend en je kunt hier ongelofelijk mooi rijden. Dit gebied staat bekend als een natuurlijk bikepark waar tot voor kort veel trails uitsluitend met de hand werden aangelegd. De locatie geeft je het gevoel van het hooggebergte waar niets anders dan een lint van avontuurlijk singletracks voor je wielen ligt en waar de paden simpelweg Bellissimo zijn. Je glijdt en dendert naar beneden, maar je hebt enorm veel grip onder je banden!

Vervolgens ging ik wat zuidelijker in de Alpen het netwerk van trails rond Valle Variata verkennen. De paden hier zijn nog steeds heel natuurlijk en ruig, maar in plaats van dat ze zijn aangelegd, worden ze min of meer hergebruikt. Ooit werden ze namelijk gebruikt om het vee over de bergen te verplaatsen. Nu zijn ze geadopteerd door tweewielers en de gepassioneerde plaatselijke trail-club zorgt voor het onderhoud. Dit was de eerste keer dat ik begreep hoe het landschap de keuken beïnvloedt. Na een dag met wisselende omstandigheden was een stevige warme maaltijd nodig en dat werd allemaal uit de omgeving gehaald of ter plaatste geproduceerd.

Finale Ligure heeft geen introductie nodig - deze plek is het kloppend hart van het Italiaanse mountainbiken en met meer dan 250 trails om uit te kiezen, is het makkelijk te begrijpen waarom. Voordat de rit begon, las ik een citaat: "In elke Italiaanse stad begint het dagritme in het café". In Finale bleek dat meer dan te kloppen en terwijl ik een cappuccino dronk, hoorde ik hoe de infrastructuur is gegroeid en hoe het mountainbiken heeft gezorgd voor meer banen en geld in het laatje. In het hele gebied breidt het trailnetwerk zich nog steeds uit en het mountainbiken wordt door de lokale gemeenschap als iets positiefs gezien. Ook vandaag was ik niet gezegend met het weer. De omstandigheden waren niet al te best, maar ik heb me goed vermaakt. Ik startte bij de beroemde Base Nato-trail nadat ik de 'Roller Coaster' had gereden. Als je die zelf gereden hebt, weet je waar hij zijn naam aan dankt en dat hij eindigt bij de zee. Ondanks dat ik tot op het bot was natgeregend, was het een geweldige dag die ik afsloot met een heerlijke Gelato op de promenade!

Verderop langs kust kwam ik in Piombino. Daar is een klein trailgebied, perfect om veel rondjes te rijden. De trails hebben een goede mix van flowy secties door bosgebieden, gecombineerd met technische rock gardens en een paar pittige beklimmingen die ik ook best leuk vond. Ik reed er meerdere rondes waarbij ik telkens een andere trail pakte en me verbaasde over de enorme variëteit! Ik scheurde door vers aangelegde kombochten, pakte een paar jumps, knalde over pas gemaaide kleipaden en rammelde door met rotsen bezaaide geulen. Ik ben altijd van mening geweest dat de mensen de plek maken, en dat was hier zeker het geval. De trails rond Piombino zijn ontstaan uit passie en liefde, en Matteo - hoofd-trailbouwer, fietsgids en eigenaar van een bikeshop - heeft van Piombino echt iets speciaals gemaakt. En er zijn hier nog grotere plannen voor de toekomst.

Vanuit Piombino nam ik de veerboot naar het eiland Elba. Het ligt op slechts 10 kilometer van het vasteland en is gemakkelijk in anderhalf uur per boot te bereiken. Op het breedste punt van oost naar west meet Elba slechts 27 kilometer. Het eiland is bezaaid met een gevarieerde mix van trails en ik koos één van de meest zuidelijke punten van Elba om mijn rit te beginnen. Het unieke landschap is ontstaan door de voormalige ijzermijnen op het eiland en de restanten hebben perfecte rollers en banken gecreëerd waar je heerlijk van af kunt knallen. Sommige locals hadden zelfs hier en daar wat jumps gebouwd.

Aan het einde van de dag reed ik omhoog naar een van de hoge punten en het voelde alsof ik echt in het hart van het eiland terecht was gekomen. Het pad naar beneden was een stukje singletrack met aan weerszijden de prachtigste panoramische uitzichten. Ik had het perfect getimed met de zonsondergang en de uitzichten waren buitenaards. Het gouden licht gloeide over de Middellandse Zee en gaf een betoverend gezicht. Mijn laatste rit op Elba was rond Monte Capanne, de hoogste berg van het eiland. Ik raasde naar beneden over lange rotsplateaus waarbij ik mijn hele veerweg gebruikte voordat ik weer omhoog klom tussen grote rotsblokken in een lommerrijk bos dat bezaaid was met Jurassic Park-achtige varens.

Ik vervolgde mijn reis naar het noordoosten en bezocht de Bologna Montana Bike Area. Het landschap was hier compleet anders dan op de vorige locaties. Hier waren meer glooiende heuvels, maar die waren op hun eigen manier net zo mooi. Ik ontmoette twee lokale gidsen, Mattia en Giovani, die mij het beste lieten zien van hun thuisbasis. Het terrein was uniek en speels, en de zandstenen plateaus waarop ik reed, zorgden voor een overvloed aan grip. Ook dit gebied staat bol van de historie: ik reed over paden die de Duitse tanks in de Tweede Wereldoorlog hadden gebruikt als toegangswegen, waarbij op sommige plekken de sporen van de rupsbanden nog in de rotsen waren gegraveerd.

De regio staat bekend om zijn Ragu alla Bolognese en ik wilde graag zien hoe de pasta werd gemaakt. De liefde en aandacht voor detail bij het maken van het eten, wordt ook besteed aan het bouwen van trails. Ik had nog tijd voor een laatste rondje voordat het etenstijd was. Ik scheurde door het bos over leemachtige, snelle en vloeiende singletracks, en door geulen vol met los zand. Met een dikke grijns op m'n gezicht dacht ik dat het niet beter kon worden die dag, terwijl m'n fiets moeiteloos van de ene naar de andere kant van de kloof stuiterde. Maar het werd nóg beter want na terugkeer in de Rifugio kan ik bevestigen dat de Bolognese het best smaakt in Bologna.

Ik trok verder naar het noorden, terug naar het hooggebergte voor mijn laatste stop. Ditmaal kwam ik echter terecht aan de oostkant van het land, in Val di Fassa onder de rook van de machtige Dolomieten.

Het weer sloeg opnieuw om en er stak al vroeg een storm op, dus ik had maar één kans. Ik reed de fameuze Tutti Frutti Ridgeline en die stelde niet teleur... onwaarschijnlijke uitzichten aan beide zijden van het stuur. De nauwe trail was door het weer vettig en glad geworden, maar dat droeg alleen maar bij aan het technische karakter. Het was geweldig! Ik beëindigde de trip met het rijden van de Fassa and Furious-trail die totaal anders was dan de hoger gelegen trails. Leemachtige modder spatte omhoog van de banden en het was zoeken naar de rempunten tussen een web van boomwortels. Het was een passend einde van deze roadtrip, waarbij elke locatie even uniek was als de vorige.

10 dagen lang heb ik kunnen proeven van de smaak van Italië. Het gevarieerde terrein, de adembenemende landschappen en het heerlijke eten pasten perfect bij het ongelofelijke netwerk aan trails. De mensen waren gastvrij en enthousiast om mij de beste routes in hun omgeving te laten zien. Ik kan nauwelijks wachten om terug te komen en nog meer te ontdekken!

Wil jij met net zoveel vertrouwen en controle rijden als Scotty Laughland? Ontdek dan alles over onze XTR 12-speed M9100 groepset. XTR is het summum van MTB-technologie en is ontworpen om te voldoen aan de eisen van professionele rijders die op het allerhoogste niveau presteren. XTR is de keuze van XC- en enduro-kampioenen.